Komisja Europejska w art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1925/2006 [1] otrzymała delegację ustawową do uregulowania kwestii maksymalnych zawartości witamin i składników mineralnych w środkach spożywczych, w tym też w suplementach diety. W tym celu został wydany dokument dyskusyjny w sprawie ustalenia maksymalnych i minimalnych ilości witamin i składników mineralnych w środkach spożywczych [2] oraz przeprowadzone konsultacje z państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami. W dokumencie dyskusyjnym Komisja podkreśliła, że w opiniach naukowych określono maksymalne dopuszczalne poziomy spożycia dla 16 składników odżywczych. W przypadku innych substancji nie wskazano takich poziomów ze względu na brak wystarczających danych naukowych pozyskanych w wyniku badań doustnego spożycia. Niemniej na podstawie badań obserwacyjnych wnioskować można, że dla niektórych witamin i składników mineralnych toksyczność nawet przy podawaniu bardzo wysokich dawek jest niezwykle niska albo wcale nie występuje. W związku z powyższym do państw członkowskich został wystosowany szereg zapytań.

Odpowiedzi na powyższy dokument dyskusyjny zostały przekazane Komisji we wrześniu 2006 roku. Tak przykładowo według stanowiska polskich ekspertów w przypadku składników, dla których nie zostały udokumentowane wyniki wskazujące na działania niepożądane przy zbyt dużym spożyciu nie może być ustalony maksymalny poziom spożycia, zwłaszcza jeśli nie ustalono poziomu UL (Tolerable Upper Intake Level). Podkreślono jednak istotność ustalenia takich poziomów dla witaminy C i folianów. Wskazano ponadto, że określanie limitów zawartości witamin i składników mineralnych powinno być oparte o dane reprezentatywne o rzeczywistym spożyciu w różnych grupach populacyjnych oraz bezpieczeństwo zdrowotne populacji. [3]