Porównanie ram prawnych materiałów mających kontakt z żywnością: FDA, UE, MERCOSUR, Indie, Chiny, Japonia i Tajlandia

Globalny handel materiałami mającymi kontakt z żywnością napotyka na istotne wyzwania wynikające z odmiennych podejść regulacyjnych. Choć zarówno substancjowe ramy FDA, jak i materiałowe systemy UE, Chin, Indii czy Tajlandii opierają się na pozytywnych listach dopuszczonych substancji i określonych limitach migracji, to szczegółowe protokoły badawcze, wybór symulantów oraz założenia dotyczące narażenia znacząco się różnią. W USA analiza i zarządzanie ryzykiem odbywają się w jednym organie (FDA), podczas gdy w UE funkcje te są podzielone między EFSA, odpowiedzialną za ocenę, oraz DG SANTE, wdrażającą przepisy. MERCOSUR stara się harmonizować normy na bazie prawa unijnego i amerykańskiego, lecz wymagań implementacyjnych dokonują poszczególne kraje członkowskie, co w praktyce generuje dodatkowe różnice. Indie i Japonia, mimo że przyjęły model pozytywnych list i limitów migracji, stosują własne metody wyznaczania ogólnych (OML) i specyficznych (SML) limitów, a Japonia jeszcze do 2025 r. finalizuje wdrożenie nowego systemu. W Tajlandii, poza krajowym prawem, wykorzystuje się rejestrację FDA oraz wspólne standardy ASEAN, zarządzane przez DSS. Pomimo tych rozbieżności nieustannie rozwijają się wspólne inicjatywy – od unifikacji metod analitycznych po prace w ramach Codex Alimentarius czy ASEAN – które mają na celu stopniowe zbliżanie list substancji, ujednolicenie procedur badawczych i harmonizację scenariuszy narażenia, co w dłuższej perspektywie usprawni międzynarodową wymianę handlową i jeszcze bardziej podniesie poziom ochrony konsumentów.

Tabela 1.  Kluczowe różnice i podobieństwa między regulacjami materiałów mających kontakt z żywnością w poszczególnych regionach świata

Źródło:  Cristina, Nerin, et al. "Review of potential areas for global harmonisation of risk assessment protocols for Food Contact Materials (FCMs)." Trends in Food Science & Technology (2025): 104987.​