Opublikowano uzasadnienie do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie (II SA/Lu 71/22). Sąd uchylił zarządzenia pokontrolne wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, w których organ zarządził skorygowanie sprawozdania strony w zakresie całkowitej masy marnowanej żywności oraz wysokości opłaty za marnowanie żywności. Organ uznał, że strona błędnie wyliczyła opłatę za marnowanie żywności, ponieważ nie uznawała żywności przeterminowanej jako zmarnowaną. Tym samym, zdaniem organu, strona powinna uiścić brakującą opłatę.

WSA uznał, że argumentacja organu jest błędna, gdyż opiera się na nieprawidłowej wykładni art. 2 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu marnowaniu żywności. Zgodnie z tym przepisem, pod podjęciem marnowania żywności należy rozumieć „wycofywanie z etapu dystrybucji żywności, która spełnia wymogi prawa żywnościowego, w tym określone w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 […], w szczególności ze względu na zbliżający się upływ terminu przydatności do spożycia lub daty minimalnej trwałości lub ze względu na wady wyglądu tych środków spożywczych albo ich opakowań i przeznaczanie ich do unieszkodliwiania jako odpady”. W tej definicji nie mieści się żywność, dla której upłynął termin przydatności do spożycia lub data minimalnej trwałości. Ustawodawca nie objął więc zakresem marnowania żywności tych produktów, które przekroczyły powyższe terminy. Wycofanie z obrotu produktów przeterminowanych nie podlega więc opłacie za marnowanie żywności.