WPROWADZENIE

Informacja o pochodzeniu produktu jest obowiązkowa tylko dla wybranych kategorii żywności.

Zgodnie z art. 26 rozporządzenia 1169/2011 należy je wskazać także wtedy, gdy pominięcie tej informacji mogłoby wprowadzić konsumentów w błąd, tj. np. gdy grafika opakowania sugeruje określone pochodzenie, które faktycznie jest zupełnie inne.

Czy wskazanie pochodzenia gotowego środka spożywczego jest wystarczające, aby spełnić wymogi prawa żywnościowego?

Od 1-go kwietnia już nie, jeśli mamy do czynienia z produktem, którego podstawowy składnik ma pochodzenie inne niż wskazane na etykiecie pochodzenie produktu. Taki produkt musi być opatrzony dodatkową informacją. W praktyce oznacza to, że etykiety wielu środków spożywczych powinny być zmienione.

CO DOKŁADNIE WYMAGANE JEST OD 1 KWIETNIA 2020?

Zgodnie z rozporządzeniem 2018/775 (akt wykonawczy do rozporządzenia 1169/2011) kraj lub miejsce pochodzenia podstawowego składnika, które są odmienne od deklarowanego kraju lub miejsca pochodzenia danego środka spożywczego, podaje się:

• a) jako odniesienie do jednego z wymienionych w ww. rozporządzeniu obszarów geograficznych (np. UE, spoza UE, państwo członkowskie, państwo trzecie, itp.),
• b) lub za pomocą następującego oświadczenia:
  "(nazwa podstawowego składnika) nie pochodzi/nie pochodzą z (kraj lub miejsce pochodzenia środka spożywczego)" lub przy użyciu innego podobnego sformułowania o takim samym znaczeniu dla konsumenta.

Powyższa informacja musi być przedstawiona w ściśle określony sposób, tj. przy użyciu czcionki o odpowiednim rozmiarze oraz podana w tym samym polu widzenia co oznaczenie pochodzenia produktu.

W związku z licznymi wątpliwościami dotyczącymi wdrożenia i stosowania nowych przepisów, Komisja Europejska pod koniec 2019 r. opublikowała wytyczne (Zawiadomienie Komisji w sprawie stosowania zasady deklarowania ilościowej zawartości składników (QUID) (2017/C 393/05), które mają pomóc branży zrozumieć i prawidłowo stosować przepisy rozporządzenia 2018/775.

Dokument dostarcza cennych podpowiedzi, np. w jakich przypadkach deklaracja pochodzenia składnika podstawowego jest obowiązkowa, a w jakich nie.

Kwestia informowania o pochodzeniu produktu i składnika podstawowego jest tak złożonym zagadnieniem, że pomimo dostępnych wytycznych, lista pytań zgłaszanych przez branżę jest nadal długa, np.:

• Czy podając pochodzenie składnika podstawowego należy sięgać do pochodzenia surowca? Od czego to zależy?
• Jak można zmienić oświadczenie nt. pochodzenia składnika (pkt b), aby miało ono takie samo znaczenie dla konsumenta”
• Czy słowo „Producent” przed nazwą i adresem podmiotu stanowi deklarację pochodzenia?
• Czy dopisek „Polska” będzie oznaczał pochodzenie, jeśli jest zamieszczony nieco inną czcionką niż pozostałe dane adresowe?
• Czy sposób prezentacji i reklamy produktu ma wpływ na wybór składnika podstawowego?
• Jaka jest przyszłość zarejestrowanych znaków towarowych odnoszących się do pochodzenia?

PAMIĘTAJ – TO NIE PRIMA APRILIS!

Środki spożywcze, które od 1 kwietnia będą gotowe do procesu handlowego (nawet te oczekujące w magazynie) muszą zawierać informację o pochodzeniu składnika podstawowego, jeśli jest ono inne niż podane na etykiecie pochodzenie produktu.

Zwolnienie ze stosowania nowych wymagań dotyczy wyłącznie produktów wprowadzonych do obrotu lub etykietowanych przed 1 kwietnia 2020 r. Jeśli posiadasz takie produkty, możesz je wyprzedać na dotychczasowych zasadach.

W przypadku pytań, wątpliwości, problemów dotyczących zastosowania nowego wymogu zachęcamy do kontaktu - igifc@igifc.pl i śledzenia informacji na temat najbliższych warsztatów, wkrótce dostępnych także w wersji online (http://www.igifc.pl/szkolenia-w-formule-otwartej.php).