Wykaz składników jest jednym z kluczowych elementów oznakowania żywności. To właśnie do niego często sięgają konsumenci (a przynajmniej powinni) aby sprawdzić, jakie komponenty kryją się w produkcie i czy wykaz potwierdza cechy środka spożywczego eksponowane zazwyczaj na froncie opakowania (np. brak dodatków, naturalny charakter itp.).

Jesteśmy w trakcie wdrażania strategii Od pola do stołu (w ramach Europejskiego Zielonego Ładu), która zakłada m.in. przejście na bardziej przyjazny dla środowiska i zrównoważony system żywnościowy.

W marcu 2022 TSUE wydał wyrok w sprawie C-533/20 dotyczącej deklarowania witamin w żywności wzbogaconej. Jego sentencja zakłada, że...

Rozporządzenie 1925/2006[1] określa zasady wzbogacania żywności, tj. dodawania do niej witamin i składników mineralnych, jak też innych, wybranych substancji w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów. 

Od kilku lat trwają na szczeblu unijnym dyskusje dotyczące bezpieczeństwa węglowodorów olejów mineralnych (tzw. MOH) obecnych w żywności. 

Cukier krzepi! Takie hasło zachęcało do zakupu cukru przed laty. Zgodnie z aktualnymi zaleceniami żywieniowymi jego spożycie należy ograniczać. Słodki smak jest jednak bardzo pożądany, stąd cukier zastępuje się coraz częściej innymi składnikami wnoszącymi słodycz.

Trwa rewizja przepisów rozporządzenia 1169/2011. Branża spożywcza bacznie śledzi działania Komisji Europejskiej, jak też aktywnie uczestniczy w pracach, np. biorąc udział w konsultacjach społecznych. Na początku maja na stronie KE opublikowano podsumowanie 12-tygodniowych konsultacji zakończonych 7 marca 2022 r.

System Nutri-Score jest jednym z dobrowolnych systemów oznaczania wartości żywieniowej na froncie opakowań, który zyskuje w Europie coraz większą popularność. Logo systemu (litery od A do E, połączone z kolorami) można znaleźć na etykietach produktów dostępnych w wielu polskich sklepach, w tym w dużych sieciach dystrybucyjnych. 

Realizując cele strategii od Pola do Stołu (Farm to Fork) Komisja Europejska pracuje nad zmianą przepisów podstawowego i najważniejszego aktu prawnego dotyczącego znakowania żywności, tj. rozporządzenia 1169/2011 w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności.

Kwestia dodawania witamin, składników mineralnych i niektórych innych substancji do środków spożywczych jest uregulowana na poziomie UE rozporządzeniem nr 1925/2006[1] określającym zasady „wzbogacania”, jak też kwestie etykietowania, prezentacji i reklamy żywności wzbogaconej. Ponadto w Polsce...

Trwają prace Komisji Europejskiej (KE) nad zmianami przepisów rozporządzenia 1169/2011[1] w sprawie informacji dla konsumentów. Są one związane z realizacją celów strategii „Od pola do stołu” i dotyczą m.in. wspierania konsumentów w dokonywaniu zdrowszych i bardziej zrównoważonych wyborów żywieniowych oraz zapobiegania marnowaniu żywności.

Trend „clean label” („czysta etykieta”) w znakowaniu żywności nie słabnie, choć coraz częściej zmienia swoje oblicze. W Unii Europejskiej rozpoczął się od eliminacji syntetycznych barwników (począwszy od tzw. barwników z Southampton) i dalej trwa, przyczyniając się do szukania alternatyw także dla innych kategorii dodatków do żywności (jak substancje zagęszczające, stabilizatory itp.).

Spełniające wymogi prawne nazewnictwo produktów dedykowanych weganom i wegetarianom wymaga szczegółowej weryfikacji. Możliwość stosowania tzw. nazw „mlecznych” i „mięsnych” dla produktów niezawierających mleka i mięsa jest przedmiotem dyskusji wśród przedsiębiorców i ekspertów.

TSUE wydał orzeczenie w sprawie (C‑388/20) dotyczącej zasad deklarowania wartości odżywczej w zależności od tego w jakiej formie (gotowy do spożycia czy wymagający przygotowania) jest wprowadzany do obrotu. 

Przepisy dotyczące informacji na temat żywności określają pakiet treści obowiązkowych do zamieszczenia na każdym opakowanym środku spożywczym. Każda osoba odpowiedzialna za przygotowywanie czy ocenę znakowania dobrze wie, że jedną z kluczowych informacji jest nazwa środka spożywczego. To, że należy ją zamieścić, zwykle nie budzi wątpliwości. Trudniej za to ustalić, gdzie trzeba ją zamieścić i czy można to zrobić kilka razy.

W dobie dynamicznego zwrotu ku produktom roślinnym, a co za tym idzie ich intensywnej promocji w mediach, pojawia się pytanie w jaki sposób konsumenci odbierają kierowane do nich treści marketingowe. Jest to o tyle istotne, że niektóre informacje mogą mieć wpływ na zdrowie i bezpieczeństwo wrażliwych grup odbiorców.

Wymóg dotyczący deklaracji wartości odżywczej nie ma zastosowania do suplementów diety. Jednak tabela wartości odżywczej jest czasem zamieszczana na etykietach tych produktów. Zależnie od rodzaju i przeznaczenia suplementu, informacja o jego wartości odżywczej może być istotna oraz przydatna dla konsumentów.

Wielokrotnie pisaliśmy o kontrowersjach związanych ze stosowaniem dwutlenku tytanu jako dodatku do żywności (barwnika) o numerze E 171. Debata nad jego bezpieczeństwem toczy się od kilku lat. Wątpliwości dotyczą skutków jego spożywania i możliwych negatywnych efektów kumulacji w organizmie nanocząstek zawartych w E 171. Dwutlenek tytanu jest dozwolony do stosowania w różnych kategoriach żywności, m.in. słodyczach, lodach czy suplementach diety.

Nagrania referatów z pierwszego e-Forum Prawa Żywnościowego - Zmiany i perspektywy – Q1 2021

Trwa „czyszczenie” etykiet żywności ze sztucznych lub dziwnie brzmiących dla konsumentów składników. Na rynku pojawia się coraz więcej alternatyw dla dodatków do żywności, które są chętnie wykorzystywane w produktach w celu kształtowania ich lepszego, przyjaznego konsumentowi wizerunku. 

W Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 25 stycznia 2021 r. opublikowano ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2021/51 z dnia 22 stycznia 2021 r. zezwalające na zmianę w warunkach stosowania nowej żywności „trans-resweratrol”.

27 stycznia Komitet Parlamentu Europejskiego ENVI (Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności) przyjął sprawozdanie w sprawie nowego planu działania UE dotyczącego gospodarki o obiegu zamkniętym, tj. opartej o zapobieganie marnotrawstwu oraz ograniczenie zużycia energii i zasobów.  Zakłada się, że produkty – a wśród nich żywność - powinny być projektowane w sposób ograniczający ilość odpadów, szkodliwych substancji i zanieczyszczeń oraz chroniący zdrowie ludzkie.

Kwestia dodawania witamin, składników mineralnych i niektórych innych substancji do środków spożywczych jest uregulowana na poziomie UE rozporządzeniem nr 1925/2006. Rozporządzenie to określa podstawowe zasady takiego „wzbogacania” żywności, w tym przesłanki, które powinny być brane pod uwagę przed podjęciem decyzji o dodaniu konkretnego składnika do produktu, jak też kwestie etykietowania, prezentacji i reklamy.

Opakowania żywności, elementy maszyn i urządzeń, zastawa stołowa i przybory kuchenne –mają kontakt z żywnością, którą spożywamy i objęte są definicją materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywności – czyli FCM (z ang. Food Contact Materials).

Deklaracja wartości odżywczej jest obowiązkową informacją na temat żywności, poza wyjątkami określonymi w przepisach (np. żywność w opakowaniach lub pojemnikach, których największa powierzchnia jest mniejsza niż 25 cm2). Przepisy regulują zarówno zakres przedstawianych informacji, jak i sposób ich prezentacji.

Czytanie etykiet żywności przed jej zakupem jest coraz częstszą praktyką, zwłaszcza wśród młodych konsumentów. Aby przyciągnąć ich uwagę etykiety powinny być tak „czyste”, jak to tylko możliwe, pozbawione numerów „E” (oznaczających dodatki do żywności) czy dziwnie brzmiących nazw. 

Znakowanie wartością odżywczą to jeden z obowiązkowych – dla większości środków spożywczych – elementów oznakowania żywności zarówno w UE jak i w USA. Jest to także informacja, która zajmuje znaczną część etykiety. Zarówno przepisy unijne jak i USA dopuszczają odstępstwa od reguły w zależności od wielkości powierzchni opakowania lub jego pojemności.  

W dzisiejszym świecie coraz częściej zwraca się uwagę na jakość żywności i jej wpływ na zdrowie. Modne staje się propagowanie produktów jak najmniej przetworzonych, bardziej naturalnych, a często także o konkretnym pochodzeniu. Pochodzenie żywności i jej składników wydaje się być istotnym wyróżnikiem decydującym o postrzeganiu danego produktu przez odbiorców.

W dzisiejszym świecie coraz częściej zwraca się uwagę na jakość żywności i jej wpływ na zdrowie. Modne staje się propagowanie produktów jak najmniej przetworzonych, bardziej naturalnych, a często także o konkretnym pochodzeniu. Pochodzenie żywności i jej składników wydaje się być istotnym wyróżnikiem decydującym o postrzeganiu danego produktu przez odbiorców. 

W parze z ogromnym zainteresowaniem żywnością naturalną idzie trend przyjaznych dla środowiska opakowań do żywności. Z punktu widzenia prawa żywnościowego stanowią one tzw. materiały i wyroby przeznaczone do kontaktu z żywnością – FCM (z ang. FCM – food contact materials and articles)

Zdrowe żywienie i ochrona środowiska naturalnego – to aktualnie główne trendy konsumenckie kształtujące zarówno skład żywności dostępnej na rynku unijnym i światowym, ale także sposób jej prezentacji i reklamy.

20 maja br. na stronie Komisji Europejskiej (KE) opublikowano SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie stosowania dodatkowych form wyrażania i prezentacji informacji o wartości odżywczej (dalej „Sprawozdanie”). Dotyczy ono tzw. systemów FoPL – z ang. Front of the Pack Labelling – które w różny sposób prezentują informacje o wartości odżywczej danego produktu na froncie.

27 kwietnia zwolennicy systemu Nutri-Score przesłali do unijnej komisarz ds. zdrowia Stelli Kyriakides pismo wyrażając swoje poparcie dla obowiązkowego znakowania żywności zgodnie z tym systemem.

Informacja o pochodzeniu produktu jest obowiązkowa tylko dla wybranych kategorii żywności. Zgodnie z art. 26 rozporządzenia 1169/2011 należy je wskazać także wtedy, gdy pominięcie tej informacji mogłoby wprowadzić konsumentów w błąd, tj. np. gdy grafika opakowania sugeruje określone pochodzenie, które faktycznie jest zupełnie inne.

Wprowadzając do obrotu żywność opakowaną wprowadzamy zarówno środek spożywczy, jak też jego opakowanie. Opakowanie, z punktu widzenia przepisów prawa żywnościowego, stanowi tzw. materiał przeznaczony do kontaktu z żywnością (z ang. FCM – food contact material) i podlega pod wymogi tych przepisów