Stewia, a poziom cukru we krwi – nowe badania

Co sprawia, ze stewia jest tak bardzo słodka? Jak to możliwe, że ten słodzik utrzymuje poziom cukru we krwi pod kontrolą? Naukowcy w końcu znaleźli odpowiedzi na te pytania. Odkryli, że stewia stymuluje białko, które jest kluczowe dla naszego postrzegania smaku i zaangażowane jest w uwalnianie insuliny po posiłku. Wyniki te stwarzają nowe możliwości leczenia cukrzycy.

Stewia jest bardzo popularnym, niekalorycznym zamiennikiem cukru. Uważa się, że słodzik ten, ma pozytywny wpływ na poziom cukru we krwi, jednak jeszcze do niedawna mechanizm działania substancji nie był znany. Koenraad Philippaert i Rudi Vennekens z Zakładu Medycyny Tkankowej i Molekularnej Katolickiego Uniwersytetu w Leuven przy współpracy z innymi naukowcami z KU Louvain oraz Uniwersytetu w Oksfordzie, wyjaśnili go od podstaw.

Badania pokazały, że stewiozyd i stewiol, związki organiczne znajdujące się w wyciągu ze stewii, pobudzają kanał jonowy TRPM5. Białka te, znane jako kanały jonowe, są rodzajem mikroskopijnych ścieżek, przez które niezwykle małe cząsteczki, obdarzone ładunkiem elektrycznym, wchodzą lub wychodzą z komórek. Kanały te odpowiadają za wiele procesów zachodzących w organizmie człowieka.

Kanał TRPM5 jest pierwszym i głównym kanałem umożliwiającym odczuwanie smaku słodkiego, gorzkiego i umami. Odczucie smaku jest dodatkowo intensyfikowane przez stewiol, który stymuluje TRPM5. To wyjaśnia bardzo słodki smak stewii oraz jej gorzki posmak.

TRPM5 warunkuje również uwalnianie wystarczającej ilości insuliny przez trzustkę, na przykład po posiłku. Dlatego TRPM5 pośrednio zapobiega wystąpieniu wysokiego poziomu cukru we krwi i rozwojowi cukrzycy typu 2. Stan ten rozwija się, gdy trzustka wydziela niewystarczające ilości insuliny, co często spowodowane jest niezdrowym trybem życia.

Wyniki badań dają nowe możliwości rozwoju metod leczenia i zapobiegania cukrzycy. Należy jednak pamiętać, że są to pierwsze badania i zostały przeprowadzone tylko na myszach. Ponadto, dawki stewiozydu podawane myszom, były dużo wyższe, niż zawartość tego związku w napojach i innych produktach, przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Dlatego konieczne są dalsze badania, które wykażą, czy wyniki te można ekstrapolować na ludzi. Przed naukowcami wciąż jeszcze długa droga do opracowania nowych metod leczenia jednej z najczęściej występujących chorób cywilizacyjnych naszych czasów – cukrzycy.