Europejska polityka bezpieczeństwa żywności

W czerwcu tego roku na stronach Parlamentu Europejskiego ukazał się tekst autorstwa Nory Hahnkamper-Vandenbulcke, udostępniony również w wersji polskiej. Ten krótki i syntetyczny, lecz również przekrojowy, tekst wydaje nam się świetnym wprowadzeniem dla każdej osoby rozpoczynającej pracę w branży spożywczej, dlatego postanowiliśmy przedstawić go w całości w wersji oryginalnej;

Bezpieczeństwo żywności

Przed europejską polityką bezpieczeństwa żywności rysują się dwa wyzwania: ochrona zdrowia ludzkiego i interesów konsumentów oraz działanie na rzecz sprawnego funkcjonowania jednolitego rynku europejskiego. Unia Europejska czuwa więc nad ustanowieniem (i przestrzeganiem) standardów kontroli w takich obszarach, jak: higiena produktów paszowych i żywnościowych, zdrowie zwierząt, zdrowie roślin i zapobieganie zanieczyszczeniom żywności przez substancje zewnętrzne. UE reguluje również kwestię etykietowania produktów żywnościowych i pasz.

Podstawa prawna

Artykuły 43, 114, 168 ust. 4 oraz art. 169 TFUE.

Kontekst ogólny

W następstwie szeregu sytuacji kryzysowych związanych z żywnością przeznaczoną dla ludzi oraz z paszami (np. BSE i zanieczyszczenia dioksynami) na początku XXI wieku dokonano głębokiej reformy unijnej polityki bezpieczeństwa żywności. Opracowano podejście „od pola do stołu”, gwarantując wysoki poziom bezpieczeństwa na wszystkich etapach procesu produkcji i dystrybucji wszelkich produktów żywnościowych wprowadzanych do obrotu na terytorium UE, bez względu na to, czy są one wytwarzane w UE, czy importowane z krajów trzecich. Ta część prawodawstwa stanowi złożony i zintegrowany system zasad regulujących wszystkie powiązania w łańcuchu żywnościowym.

Osiągnięcia

A. Prawodawstwo ogólne

Ogólne zasady obowiązującego prawa żywnościowego weszły w życie w 2002 r. (rozporządzenie ramowe nr 178/2002). Na mocy tego rozporządzenia między innymi powołano Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), którego zadaniem jest dokonywanie oceny wszystkich zagrożeń związanych z łańcuchem żywnościowym i informowanie o nich. W rozporządzeniu uwzględniono „zasadę ostrożności” (zob. definicję zasady w opracowaniu 5.4.1 o polityce w dziedzinie środowiska), określono podejście dotyczące oceny ryzyka i ustanowiono przepisy ogólne dotyczące wprowadzenia zasad identyfikowalności żywności i produktów paszowych. Ponadto w rozporządzeniu ustanowiono system wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach (RASFF), który umożliwia państwom członkowskim i Komisji szybką wymianę informacji i koordynowanie ich odpowiedzi w związku z zagrożeniami dla zdrowia spowodowanymi przez żywność lub pasze.

B. Higiena środków spożywczych

W kwietniu 2004 r., w ramach podejścia „od pola do stołu” przyjęte zostały nowe ramy ustawodawcze znane jako pakiet higieniczny (rozporządzenie (WE) nr 852/2004 w sprawie higieny środków spożywczych, rozporządzenie (WE) nr 853/2004 ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego i rozporządzenie (WE) nr 854/2004 wprowadzające wspólnotowe ramy dla urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi, które ustanawia również szczegółowe zasady dotyczące świeżego mięsa, małży, mleka i przetworów mlecznych). Pakiet nakłada odpowiedzialność za higienę środków spożywczych bezpośrednio na różne podmioty należące do łańcucha żywnościowego, poprzez samoregulujący się system wykorzystujący metodę HACCP („Analiza zagrożeń i krytycznych punktów kontroli”), monitorowany poprzez kontrole urzędowe, które muszą być przeprowadzane przez właściwe organy, jak określono w rozporządzeniu nr 854/2004 zmienionym rozporządzeniem nr 882/2004.

C. Skażenia żywności

1.Bezpieczna żywność

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 315/93 zostało przyjęte dla zapewnienia, że wprowadzenie do obrotu jakichkolwiek środków spożywczych zawierających niedopuszczalne poziomy zanieczyszczeń będzie niemożliwe. Górne granice dotyczące większości najważniejszych zanieczyszczeń ustalone zostały w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1881/2006 ustanawiającym najwyższe dopuszczalne poziomy substancji skażających w żywności (np. azotanów, mykotoksyn, metali ciężkich i dioksyn) podlegające okresowym przeglądom.

2.Najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości

Pozostałości w środkach spożywczych mogą pochodzić z zastosowania pestycydów lub leczenia weterynaryjnego i produktów biobójczych. Kwestię pozostałości pestycydów uregulowano w rozporządzeniu nr 396/2005, które zastąpiło wcześniejsze akty ustawodawcze, gdzie określono zasady dotyczące wszystkich produktów rolnych. Najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości i wykazy substancji objętych regulacjami są okresowo aktualizowane w szczegółowych przepisach Komisji. Jeżeli chodzi o pozostałości w organizmach zwierząt, dozwolone substancje i odpowiadające im najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości są wymienione w rozporządzeniu nr 37/2010 w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego.

3.Zanieczyszczenia spowodowane materiałami mającymi styczność z żywnością

Zasady dotyczące materiałów mających styczność z żywnością są określone w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004. W tym rozporządzeniu ramowym ustanowiono ogólne wymogi dotyczące wszystkich istotnych materiałów i artykułów. Można przyjąć konkretne środki UE zawierające bardziej szczegółowe przepisy dla 17 materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością (FCM), wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia. Przykładowo w odniesieniu do plastiku w rozporządzeniu (UE) nr 321/2011 wprowadzono ograniczenia stosowania bisfenolu A, używanego w butelkach z tworzyw sztucznych do karmienia niemowląt. Tylko cztery materiały są obecnie objęte szczególnymi środkami unijnymi. Dla innych materiałów państwa członkowskie mogą przyjmować przepisy krajowe. Wspólne Centrum Badawcze Komisji prowadzi obecnie badania mające ukazać pełny obraz obecnej sytuacji w zakresie FCM, dla których brak jest szczególnych środków na poziomie UE.

D. Etykietowanie żywności

1.Przepisy o etykietowaniu żywności

Ramy prawne dotyczące etykietowania żywności zostały opracowane w celu zagwarantowania konsumentom dostępu do pełnych informacji na temat zawartości i składu produktów, aby chronić ich zdrowie i interesy. W dniu 13 grudnia 2014 r. weszło w życie nowe rozporządzenie (rozporządzenie (UE) 1169/2011), które w jednym akcie ustawodawczym łączy dwie dyrektywy. Są to: dyrektywa Rady 2000/13/WE w sprawie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych oraz dyrektywa Rady 90/496/WE w sprawie oznaczania wartości odżywczej środków spożywczych, zmieniona dyrektywą Komisji 2003/120/WE.

Główną nowością jest zobowiązanie producentów do podawania informacji o alergenach obecnych w żywności niepaczkowanej, np. w restauracjach i stołówkach, o pochodzeniu nieprzetworzonego mięsa (w przypadku niektórych rodzajów mięsa innych niż wołowina, które muszą już mieć oznakowanie pochodzenia) i o stosowaniu substytutów, takich jak produkty roślinne imitujące ser lub mięso. Szczegółowe przepisy dotyczące informacji o wartości odżywczej żywności przetworzonej zaczną obowiązywać z dniem 13 grudnia 2016 r. Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1337/2013 zawiera szczegółowe przepisy wymagające (z pewnymi wyjątkami) wskazania miejsca chowu i miejsca uboju paczkowanego, świeżego, schłodzonego i zamrożonego mięsa ze świń, owiec, kóz i drobiu. Nowe przepisy obowiązują od dnia 1 kwietnia 2015 r.

2.Oświadczenia żywieniowe i zdrowotne oraz żywność przeznaczona dla określonych grup

Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 zawiera zharmonizowane zasady dotyczące stosowania oświadczeń żywieniowych lub zdrowotnych na żywności. W dyrektywie 2009/39/WE ustanowione zostały ramy zawierające zasady ogólne dotyczące żywności dietetycznej, takiej jak żywność dla niemowląt i małych dzieci, oraz wymogi dotyczące jej składu, wprowadzania do obrotu i etykietowania, zapewniające bezpieczeństwo żywności. W czerwcu 2013 r. Parlament przyjął nowe rozporządzenie w sprawie „żywności przeznaczonej dla określonych grup” (rozporządzenie (UE) nr 609/2013), w którym zniesiono pojęcie szerokiej kategorii „środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego”, zastępując je przepisami dotyczącymi określonych grup: żywności przeznaczonej dla niemowląt i małych dzieci, żywności specjalnego przeznaczenia medycznego i środków spożywczych zastępujących całodzienną dietę, do kontroli masy ciała. Te przepisy wejdą w życie w lipcu 2016 r.

E. Dodatki do żywności i środki aromatyzujące

1.Pakiet dotyczący środków ulepszających żywność (FIAP)

Dodatki do żywności to substancje dodawane celowo do środków spożywczych w celu spełnienia określonych funkcji technologicznych (na przykład barwniki, substancje słodzące i konserwanty), które same nie są normalnie spożywane jako żywność. W 2008 r. został przyjęty nowy pakiet legislacyjny składający się z czterech rozporządzeń ((WE) 1331/2008, 1332/2008, 1333/2008 i 1334/2008), które dotyczą procedury wydawania zezwoleń, warunków stosowania dodatków do żywności i umieszczania informacji o nich na etykietach, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności.

2.Suplementy żywnościowe i dodawanie witamin i składników mineralnych

Dyrektywa 2002/46/WE ustanawia zharmonizowane zasady etykietowania suplementów żywnościowych i wprowadza szczegółowe zasady dotyczące zawartości witamin i składników mineralnych. Rozporządzenie (WE) nr 1925/2006 harmonizuje ustanowione przez państwa członkowskie przepisy dotyczące dodawania do żywności witamin, składników mineralnych i niektórych innych substancji.

F. Zdrowie zwierząt i roślin

Unijne regulacje obejmują przepisy ogólne dotyczące nadzoru (dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/99/WE), powiadamiania (dyrektywa Rady 82/894/EWG) i leczenia chorób zakaźnych oraz ich nosicieli (dyrektywa Rady 92/119/EWG). Obecne ramy ustawodawcze odnoszące się do organizowania kontroli urzędowych zostały ustanowione na mocy rozporządzenia (WE) nr 882/2004 w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt.

W maju 2013 r. Komisja przedstawiła nowy pakiet legislacyjny, w skład którego wchodzą wnioski dotyczące zdrowia zwierząt, zdrowia roślin, roślinnego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli urzędowych. Pakiet zapewnia podejście do ochrony zdrowia bardziej oparte na ryzyku, co ma służyć zwiększeniu skuteczności kontroli urzędowych w celu unikania w największym możliwym stopniu kryzysów żywnościowych i przypadków nadużyć. Nowe prawodawstwo UE w dziedzinie zdrowia zwierząt (rozporządzenie (UE) nr 2016/429 w sprawie chorób zakaźnych) przyjęto w marcu 2016 r. Nowy system ochrony zdrowia roślin ma wejść w życie do końca 2016 r., natomiast nowe rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych jest wciąż przedmiotem negocjacji.

G. Prawodawstwo dotyczące pasz zwierzęcych i etykietowania pasz

Rozporządzenie (WE) nr 183/2005 reguluje kwestię higieny pasz. Rozporządzenie (WE) nr 767/2009, przyjęte w lipcu 2009 r., stanowi zbiór większości przepisów prawa dotyczących etykietowania i wprowadzania do obrotu pasz. Dyrektywa 2002/32/WE w sprawie niepożądanych substancji w paszach zwierzęcych obejmuje najwyższe dopuszczalne poziomy zawartości metali ciężkich i zabrania rozcieńczania zanieczyszczonych materiałów paszowych. Dyrektywa Komisji 2002/70/WE ustanawia wymagania dotyczące określania poziomów dioksyn i dioksynopochodnych polichlorowanych bifenyli (PCB) w paszach. Obecnie poddaje się przeglądowi regulację zarówno leków weterynaryjnych (które są regulowane w szczególności dyrektywą 2001/82/WE i rozporządzeniem (WE) nr 726/2004), jak i pasz leczniczych (dyrektywa 90/167/EWG).

H. Nowa żywność

Rozporządzenie (WE) nr 258/97 stanowi między innymi, że nowa żywność (niestosowana na szeroką skalę przed wejściem w życie rozporządzenia), zanim zostanie wprowadzona do obrotu w UE, musi podlegać kontroli oceniającej jej bezpieczeństwo. W międzyczasie rozporządzenie to stało się częścią tekstu rozporządzenia (WE) nr 1852/2001. W 2008 r. Komisja przedstawiła wniosek mający na celu aktualizację prawodawstwa dotyczącego nowej żywności, ale z powodu sporu między Parlamentem a Radą co do tego, jak uregulować kwestię żywności pochodzącej ze sklonowanych zwierząt, żadne nowe przepisy nie weszły w życie. W grudniu 2013 r. Komisja przedstawiła nowy wniosek. W 2015 r. Parlament Europejski i Rada wreszcie osiągnęły porozumienie w postaci nowego rozporządzenia (UE) 2015/2283, które weszło w życie w dniu 31 grudnia 2015 r. Do wejścia w życie szczegółowych przepisów dotyczących żywności pochodzącej od sklonowanych zwierząt żywność ta objęta jest zakresem niniejszego rozporządzenia, a zatem powinna być odpowiednio oznakowana.

I. Organizmy zmodyfikowane genetycznie (GMO)

Zamierzone uwalnianie do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie GMO to „organizm inny niż organizm człowieka, w którym materiał genetyczny został zmieniony w sposób nie zachodzący w warunkach naturalnych wskutek krzyżowania i/lub naturalnej rekombinacji”. Dyrektywa 2001/18/WE w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie reguluje kwestię ich uprawy i obrotu nimi, a wspólnie z rozporządzeniami (WE) 1829/2003 i (WE) 1830/2003 określa ramy regulacyjne Unii w tej dziedzinie (w tym obowiązkowe etykietowanie żywności wyprodukowanej z organizmów zmodyfikowanych genetycznie lub żywności zawierającej takie organizmy). Komisja wraz z decyzją, w której w marcu 2010 r. zezwoliła na uprawę ziemniaka Amflora, zniosła obowiązujące od 1998 r. moratorium na nowe uprawy GMO. W styczniu 2015 r. przyjęto nowe przepisy (dyrektywa (UE) 2015/412) zmieniające dyrektywę 2001/18/WE, żeby umożliwić państwom członkowskim ograniczenie lub zakazanie uprawy roślin zawierających organizmy zmodyfikowane genetycznie (GMO) na swoim terytorium, nawet jeżeli jest to dozwolone na szczeblu UE. Przepisy te zostały pierwotnie zaproponowane w 2010 r., ale zostały wtedy zablokowane na cztery lata z uwagi na brak porozumienia pomiędzy państwami członkowskimi popierającymi GMO i tymi, które się im sprzeciwiały. W kwietniu 2015 r. Komisja zaproponowała uzupełniające przepisy zmieniające rozporządzenie (WE) 1829/2003 w zakresie umożliwienia państwom członkowskim ograniczenia lub zakazania stosowania genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy na ich własnym terytorium. Propozycja ta została odrzucona przez Parlament w październiku 2015 r. z powodu między innymi braku oceny skutków, kwestii zgodności środków podejmowanych przez państwa członkowskie z zasadami rynku wewnętrznego i WTO oraz wykonalności wniosku. Rada nie podjęła jeszcze formalnej decyzji.

Rola Parlamentu Europejskiego

W odpowiedzi na sytuacje kryzysowe, takie jak BSE (w 1996 r.) czy pryszczyca (w 2002 r.), powołano tymczasowe komisje w celu zbadania wymagających udoskonalenia aspektów wdrażania prawa wspólnotowego. Parlament zachowuje także szczególną czujność w odniesieniu do zagrożeń dla zdrowia konsumentów, związanych ze sklonowanymi zwierzętami i nanomateriałami. W celu zagwarantowania większej przejrzystości w ramach łańcucha żywnościowego oraz lepszego informowania europejskich konsumentów, Parlament – w rezolucji przyjętej w maju 2016 r.[1] – ponownie wezwał Komisję, jak czynił to już w przeszłości[2] – do przedstawienia wniosków ustawodawczych dotyczących obowiązkowego wskazywania miejsca pochodzenia w szczególności mięsa wykorzystywanego jako składnik żywności przetworzonej. Powinno to również przywrócić zaufanie konsumentów po skandalu z koniną i po innych przypadkach oszustw w branży spożywczej.

[1]Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 maja 2016 r. w sprawie obowiązkowego wskazania kraju lub miejsca pochodzenia niektórych rodzajów żywności, Teksty przyjęte, P8_TA (2016) 0225.

[2]Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie oznaczania kraju pochodzenia mięsa w przetworzonej żywności, Teksty przyjęte, P8_TA (2015) 0034.

Nora Hahnkamper-Vandenbulcke 06/2017

Źródło:

http://www.europarl.europa.eu/atyourservice/pl/displayFtu.html?ftuId=FTU_5.5.5.html