Jedzenie mchu korzystne dla jelit?

Podobny do beta-glukanu

Międzynarodowy zespół naukowców zidentyfikował w mchu nowy rodzaj węglowodanów złożonych, który potencjalnie może mieć prozdrowotne właściwości. Badacze z australijskiego ARC Centrum Badań nad Ścianami Komórkowymi Roślin oraz amerykańskiego Uniwersytetu w Rhode Island opisują nowoodkryty polisacharyd jako podobny do znanego z dobroczynnego działania beta-glukanu, występującego w owsie i innych zbożach.

Roślinne geny

Naukowcy, pod kierownictwem prof. Rachel Burton z Uniwersytetu w Adelaide oraz prof. Alison Roberts z Uniwersytetu w Rhode Island, analizowali historię ewolucji beta-glukanu, kiedy przypadkiem dokonali tego obiecującego odkrycia. Beta-glukan to również polisacharyd, zaliczany do błonnika pokarmowego i wykazujący działanie korzystne dla zdrowia. W dużych ilościach spotkać można go w zbożach, takich jak owies i jęczmień, jednak nie wykazano jego obecności w mchu, mimo że rośliny te posiadają zbliżony materiał genetyczny.

Arabinoza i glukoza

Badacze przyjrzeli się bliżej jednemu z genów mchu, podobnemu do tych występujących w zbożach, aby sprawdzić czy może on wpływać na produkcję beta-glukanu. Jak mówi prof. Burton, „polimer, który odkryliśmy, to nowy polisacharyd złożony z cząsteczek dwóch cukrów – glukozy i arabinozy, nie zaś tylko glukozy, jak w przypadku beta-glukanu. Nazwaliśmy go arabinoglukanem i jesteśmy przekonani, że występujący w nim rodzaj wiązania chemicznego pomiędzy dwoma cukrami czyni go strukturalnie podobnym do beta-glukanu. Nie zalecamy spożywania mchu, natomiast uważamy, że ten nieznany dotąd związek ma bardzo duży potencjał, podobnie jak inne polisacharydy”. 

Przemysł, medycyna, zdrowie

Prof. Burton dodaje, że choć dokładna funkcja arabinoglukanu nie jest jeszcze zbadana, może on mieć właściwości, które okażą się korzystne dla zdrowia i warte wykorzystania w przemyśle lub medycynie, jak miało to miejsce w przypadku wielu znanych polisacharydów – celulozy jako surowca do wytwarzania papieru i bawełny albo ksylozy, służącej do produkcji suplementów i leków. „Nasze okrycie rodzi następujące pytanie: jak wiele innych polisacharydów, o których nic jeszcze nie wiemy, znajduje się w roślinach? Nie znamy wielu występujących w organizmach roślinnych związków, ponieważ nie zawsze łatwo je dostrzec. By móc skutecznie identyfikować nowe substancje, naukowcy potrzebować będą udoskonalonych narzędzi badawczych – nowych technik wykorzystujących przeciwciała i zaawansowanych metod mikroskopowych”, podsumowuje prof. Burton.

Źródło:

http://www.plantcell.org/content/early/2018/04/19/tpc.18.00082